ଠିକ୍ ଭାବରେ କହିଲେ ସେ ମତେ କେବେ ପ୍ରେମ ନିବେଦନ କର ନ ଥିଲା, କି ଆମ ଭିତରେ ଏମିତି କିଛି କଥା ହେଇ ନ ଥିଲା ଯେ ସେ ମତେ ବାହାହେବ । ଖାଲି ଯାହା ତା’ର ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ ସେ ମୋ ସହିତ ବାଂଟୁଥିଲା । ସେଇ ସ୍ୱପ୍ନସବୁକୁ ଶୁଣି ଶୁଣି ମୁଁ ବୋଧହୁଏ ମୋ ଜୀବନର ସତକୁ ଭୁଲିଯାଇଥିଲି ।
ଏଣିକି ମୁଁ ଅରୁଣାଭ ସହ ଚାଟିଂ କଲି । ଆମେ କଥା ହେଲୁ ଫୋନରେ । ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନ ପରି କିଛି ଗୋଟାଏ ଘଟିବାକୁ ଯାଉଥିଲା ମୋ ସହ । ଆମ ଘରେ ବି ବାହାଘର ପାଇଁ ଯୋଗାଡ଼ରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲେ । ଅରୁଣାଭଙ୍କ କଥାରେ ରାଜି ହେଇ ମୁଁ ମୋର ଚାକିରି ଛାଡ଼ିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିଲି । ଭାବୁଥିଲି କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରିଦେଲେ ମୁଁ ଭୁଲିଯାଇପାରିବି ତାକୁ । ତଥାପି ପାରୁ ନ ଥିଲି ।
କାହିଁକି ଜାଣେନି, ଦିନେ ଭାବିଲି ଅରୁଣାଭକୁ କହିବି, ତା’ କଥା । ହୁଏତ କହିଦେଲେ ହାଲୁକା ଲାଗିବ ମତେ । ସେ କେମିତି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲା, ଆମେ ପିଲାବେଳେ କେମିତି ସାଙ୍ଗ ହେଉଥିଲୁ, ସେ କେମିତି ମୋ ସ୍ୱପ୍ନସବୁକୁ ନିରିମାଖି, ଦୁଃଖିନୀ କାଟାଗୋରିର କହି ମତେ ଚିଡ଼ାଉଥିଲା । ସବୁକଥା, ମାନେ ଯାହା ଯେତିକି କହିହେବ, ନିଜକୁ, ନିଜ ହୃଦୟକୁ. ଅସଂପୃକ୍ତ ରଖି, ଯେମିତି ଅରୂଣାଭ ମନରେ ଟିକିଏ ବି ପ୍ରଶ୍ନ ନ ଆସେ ।
କେତେ ସମୟ ମୁଁ ଏମିତି ତା’ କଥା ଲେଖିବା ପରେ ଅରୁଣାଭ ପଟୁ ଗୋଟେ ହସମୁଖ୍ ଇମୋଜି ଆସିଲା ଆଉ ତା’ ତଳେ ଧାଡ଼ିଏ ମେସେଜ୍ “”ଓଃ, ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କଥା କହୁଛ, ବିଚରା ।’’
ମୁଁ ଟିକେ ରାଗିଗଲି । ମେସେଜ୍ ପଠାଇଲି “କେତେ ଭଲରେ ଜାଣିଛ ତାକୁ ! ବିଚରା କାହିଁକି?’
“ସେ ହିଁ ତ ପ୍ରଥମେ ତମ କଥା କହିଥିଲା ଆମ ଘରେ । ଆମେ ଖୁବ୍ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଥିଲୁ । ତା’ର ଯୋଉ ଆକ୍ସିିଡେଂଟ୍ ହେଇଥିଲା, ମୁଁ ତ ବସିଥିଲି ତା’ ବାଇକରେ । ଏକାସାଙ୍ଗେ ଆମେ ଛିଟ୍କି ଯାଇ ପଡ଼ିଥିଲୁ ଗୁଡ଼ାଏ ଦୂରରେ । ପୋଲିସ୍ ନେଇ ଭର୍ତ୍ତିି କରିଥିଲା ହସ୍ପିଟାଲରେ । ଭାରି ଦୁଃଖଲାଗେ ମତେ ତା ପାଇଁ  । ବିଚରା । ପୁଅର୍ ଗଏ ।’’ ଅରୁଣାଭ ଲେଖିଲା! ପୁରା ସ୍କ୍ରିିନ୍ ଭର୍ତ୍ତି ହେଇଯିବା ଭଳି ମେସେଜ୍ । ମତେ ରାଗ ମାଡ଼ିଲା । ଏସବୁ ସହ ତା’ର ବିଚରା ହେବାର କ’ଣ ଅଛି? ଦୁଇଜଣ ଯାକର ତ ଦୁର୍ଘଟଣା ହେଇଥିଲା । ପୁଣି ବିଚରା କାହିଁକି?
ମୁଁ ଏଥର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହରାଇଲି । ଫୋନ୍ ଲଗେଇଲି ଅରୁଣାଭକୁ । ଜେରା କଲା ଭଳି ସ୍ୱରରେ ପଚାରିଲି, “‘ବିଚରା କାହିଁକି କହୁଛ ତାକୁ? ତମେ ଜାଣିନ ଜମାରୁ ତାକ୍ୁ   । ସ୍ୱପ୍ନରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ସେ ହ୍ୱାଇଟ୍ ହାଉସରେ ପ୍ରେସିଡେଂଟ ହେଇଯାଇପାରେ ; ବଢ଼ିଆ ଗୀତ ଗାଏ, ବହୁତ ଭଲପାଆନ୍ତି ତାକୁ ସମସ୍ତେ । ବିଚରା କାହିଁକି କହୁଛ?’’
“ଓଃ, ତମେ ଜାଣିନ ବୋଧହୁଏ  । କେମିତି କହିବି ଜାଣିପାରୁନି । ସେଇ ଆକ୍ସିିଡେଂଟ ପରେ, ହି ଇଜ୍ ଇମ୍ପୋଟେଂଟ  ।
ମୋବାଇଲ୍ ବନ୍ଦ କରିଦେଲି ମୁଁ  । ମୋର କଣ ହେଲା, ମୁଁ ଜାଣିପାରିଲିନି । ସେମିତି କେତେ ସମୟ ଧରି ମୁଁ ନ ଥିଲି, ମୋ ଭିତରେ  । ପୁଣିଥରେ ମୋବାଇଲ୍ ଖୋଲିଲି, ମେସେଜ୍ ବକ୍ସ୍ ଖୋଜିଲି । କାହିଁ କେତେଦିନରୁ ତା’ ସହ ମୋର ମେସେଜ୍ ବି ନାଇଁ ।
ଇଂଟରନେଟର ଡାଟା ଅଫ୍ ରଖି ଧୀରେ ଧୀରେ ଦେଖିଲି ହ୍ୱାଟସ୍ଆପ୍ । ଡାଟା ଅନ୍ କଲି ତ ଅରୁଣାଭର ମେସେଜ୍ ଥିଲା, “ଡାକ୍ତର କହଲେ, ସେ ଇମ୍ପୋଟେଂଟ ହେଇଯାଇଛି ।”’ ମୁଁ ଅଫ୍ କରିଦେଲି ପୁଣିଥରେ ମୋବାଇଲ୍ । ଭଲକରି ଜାଣିଥିଲେ ବି ପୁଣିଥରେ ଖୋଜିଲି ଡିକ୍ସିନାରି । ପୁଣିଥରେ ଖୋଜିଲି ସେ ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ।
ପୁଣିଥରେ ଭାବିଲି “”ଅରୁଣାଭ ମିଛ କହୁନାହାନ୍ତି ତ ।’
ମତେ ପଚାରିବାକୁ ହେବ, ହେଲେ କାହାକୁ? ଗାଁରେ ଥିବା ତା’ ବୁଢ଼ୀମା’କୁ? କିଏ ଆଉ ଅଛି ଏମିତି, ଯାହାକୁ ମୁଁ ପଚାରିପାରିବି ତା’ କଥା, ଏମିତି ଗୁରୁତର କଥା  ।
ତା’ପରେ ମୋର ମନେହେଲା ତା’ର କେହି ନାହାନ୍ତି । ସତରେ ସେମିତି ନିକଟତର ବୋଲି କେହି ଜଣେ ବି ତ ନାହାନ୍ତି ତା’ର । ସେ ତ ମତେ କେତେଥର କହିଛି ଯେ ମୋ ଛଡ଼ା ଆଉ କେହି ବି ତା’ର ସ୍ୱପ୍ନ ବିହ୍ୱଳତାକୁ ବୁଝିପାରିବନି । କେମିତି ସହିଥିବ ସେ କଷ୍ଟ, ଯେଉଁଦିନ ତାକ୍ତର କହିଥିବେ ଏ କଥା । ସକାଳୁ ମୁଁ ଅରୁଣାଭକୁ ମେସେଜ୍ କଲି ଓ ତା’ ଠିକଣା ଆଣିଲି । ମତେ ଯିବାକୁ ହେବ ତା’ ପାଖକୁ ।
ମୋବାଇଲରେ ରିଂ ହେଉଥିଲା । ସେ ଫୋନ୍ ଧରୁ ନ ଥିଲା । କେତେବେଳେ ତା’ ମୋବାଇଲ୍ ବ୍ୟସ୍ତ ରହୁଥିଲା ତ କେତେବେଳେ ସେ ଧରୁ ନ ଥିଲା ।
ମତେ ଯିବାକୁ ହେଲା ତା’ ପାଖକୁ  । ତା’ର ସେଇ କେହି ନ ଥିବା ଶୂନ୍ଶାନ୍ ଘରେ ମୁଁ ପହଂଚିଗଲି ତ ସେ ମତେ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ।
“ଫୋନ୍ କାଇଁ ଧରୁନୁ” - ପଚାରି ପଚାରି ତା’ ଘରସାରା ବୁଲିଆସିଲି ମୁଁ  ।
“ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି”, ମତେ ମୁହଁ ଲୁଚେଇବାର ଚେଷ୍ଟାରେ କହିଲା ସେ  ।
ମୁଁ ତା’ ପାଖରେ ଯାଇ ଠିଆହେଲି । ସେ ମତେ ଏବେ ପଚାରିଲା, “ତୋ ବାହାଘର ବାର୍ତ୍ତା ଦେବାକୁ ଆସିଛୁ ନା କ’ଣ ?’’
ମୁଁ କହିଲି, ‘’ହଁ, ଆଉ ଗୋଟେ କଥା ବି କହବାକୂ ଆସିଲି । ମୁ ବହୁତ ଦିନ ପରେ କାଲି ରାତିରେ ଗୋଟେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲି । ତୁ ଫୋନ୍ ଧରିଲୁନି ତ ତତେ ଶୁଣେଇବାକୁ ଚାଲିଆସିଲି ।’’
“ହ୍ାଟ୍? ଚାଳିଶ କି.ମି. ବାଟ ଆସିଛୁ ମତେ ତୋ ସ୍ୱପ୍ନ ଶୁଣେଇବା ପାଇଁ ? ତତେ ବା କୋଉ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଆସେ ?” ଏଇ କଥାଟା ସହ ଆମେ ପୁରୁଣାଦିନକୁ ଫେରିଗଲୁ ଯେମିତି ।
ମତେ ଲାଗିଲା, ସେ ଏବେ ଆଉ ମୋ’ଠୁ ଦୂରରେ ନାହିଁ, ମୋ’ଠୁ ମୁହଁ ଲୂଚେଇ ପାରିବନି ।
ମୁଁ କହିଲି, ‘ ହେଲା, ମୋର ତ ସବୁବେଳେ ସେଇ ଛୋଟ ସ୍ୱ୍ୱପ୍ନ । ତୁ ଯେ ଅନେକ ଦିନ ହେଲାଣି ତୋ ସ୍ୱପ୍ନ କଥା ମତେ ଶୁଣେଇନୁ । ଭାବିଲି, ବାହାହେଇ ଚାଲିଯିବା ପୂର୍ବରୁ ତୋ’ଠୁ ଆଉ ଥରେ ଶୁଣିଯାଇଥାଏ ସେଇସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ କଥା ।’’
“କୋଉ ସ୍ୱପ୍ନ?’’ ସେ ପଚାରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା ବୋଧହୁଏ  ।
ମୁଁ ତା’ର ଆଉରି ପାଖରେ ଠିଆହେଇ କହିଲି, “‘ମନେ ଅଛି, ତୁ ଦିନେ ମତେ ତୋର ଗୋଟେ ସ୍ୱପ୍ନ କଥା କହିଥିଲୁ  । ଫିଜିର ସମୁଦ୍ରକୂଳରେ ଗୋଟେ ପ୍ରାଇଭେଟ୍ ବିଚ୍ କିଣିଥିଲୁ ତ ସେଠି କେବଳ ତୁ ଆଉ ମୁଁ ବସିଥିଲେ, ସମୁଦ୍ରକୁ ମୁହଁ କରି, ସାରା ପୃଥିବୀକୁ ପଛକରି ।’’
ଆମେ ଏବେ ଦୁହେଁ ପାଖାପାଖି ବସିଥିଲୁ, ତା’ ଖଟ ଉପରେ! ମୁଁ ପୁଣି କହିଲି “ସେଇ ସ୍ୱପ୍ନ କଥା କହ ତ ଆଉ ଥରେ । ତୋର ସେଇ ଦ୍ୱୀପର ମାଲିକ ହେବା କଥା । ଟାପୁ ଭଳି ଗୋଟେ ଶୃନ୍ଶାନ୍ ଦ୍ୱୀପ, ଚାରିପଟେ ସମୁଦ୍ର । ସମୁଦ୍ରରେ ଆସି ଲାଗିବ ଗୋଟେ କ୍ରୁଜ୍ । ଆମେ କ୍ରୁଜ୍ ଭିତରକୁ ଯିବା- ଯେଉଁଥିରେ କେହି ନ ଥିବେ, ଖାଲି ତୁ ଆଉ ମୁଁ  ।
ସେ ଚୁପ୍ ରହିପାରିଲାନି ଆଉ । ନିରବତା ଭଙ୍ଗ କହିଲା, “ସେସବୁ ଛାଡ଼, ତୋର ସ୍ୱପ୍ନ କଥା କହ, ଯାହା କହିବାକୁ ତୁ ଏତେ ବାଟ ଆସିଛୁ, ତୋର କାଲି ରାତିର ସେଇ ସ୍ୱପ୍ନ କଥା  ।”
ମୁଁ କହିଲି, “ ମୋର ତ ସବୁଦିନେ ଛୋଟ ସ୍ୱପ୍ନ । ମୁଁ ଏଇ ଘରଟାକୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲି କାଲି ରାତିରେ । ସତ କହୁଛି, ଏମିତି ଦେଖିଲି ଯେ ଲାଗିଲା ଏଇଟା ସ୍ୱପ୍ନ ନୁହେଁ, ସତ । ଦେଖିଲି, ଦେଖିଲି ଯେ ତୁ ଏଇଠି ବସିଛୁ, ଚା’ ପିଇବା ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଛୁ  । ମୁଁ ଆମର ପୁଅ ଓ ଝିଅକୁ ସ୍କୁୁଲ୍ ପଠେଇବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛି । ମୋ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ମୁଁ ପୁଣି ଆଖି ବୁଜିଲି ତ ପୁଣି ଦେଖିଲି ତୁ ସ୍ଟୁଟରରେ ଆମ ଛୁଆଙ୍କୁ ନେଇ ଯାଉଛୁ ସ୍କୁଲରେ ଛାଡ଼ିବା ପାଇଁ । ମୁଁ ହାତ ହଲେଇ ଟା ଟା କରୁଛି, ଏଇଠି, ଏଇ ସ୍କି୍ରିନ୍ ଆଡେ଼ଇ ।’’’
ସେ ଥମ୍ ପଡ଼ିଗଲା । ତା’ ଆଖି ଲୁହ ଛଳଛଳ ହେଇଗଲା  । ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ମୋ ଦୁଇହାତକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ସେ କହିଲା, “ମୁଁ ଏବେ ଗୋଟିଏ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୂଛି ଯେ ତୁ ବୋହୁ ହେଇ ଖୁସିରେ ଅଛୁ । ଅରୁଣାଭ ଖୁବ୍ ଭଲ ପିଲା । ତତେ ସେ କହିଛି ବୋଧେ ମୋ କଥା ।
‘ମୁଁ ତା’ ପାଦତଳେ ବସିପଡ଼ି ତା’ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲି । ସେ ଯାଏଁ ତା’ ପାପୁଲି ଭିତରେ ମୋର ଦୁଇ ପାପୁଲି ଥିଲା- “ଏ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ତ ଆମର ଥିଲା । ଏଇ ସବୁ ସ୍ୱପ୍ଣ ଭିତରେ ଅରୁଣାଭ କିଏ?”
ସେ ଛୋଟ ଛୁଆଙ୍କ ଭଳି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା, “ବେଳେବେଳେ ଗୋଟିଏ ସତ ଏମିତି ସହସ୍ର ସହସ୍ର ସ୍ୱପ୍ନକୁ ମାରିଦେଇପାରେ ।’’
ମୁଁ ତା’ ଲୁହ ପୋଛିଦେଲି ମୋର ଶାଢ଼ିର ପଣତରେ  । ମୋ ପାଖରେ କିଛି ନ ଥିଲା କହିବାକୁ ଆଉ । ସେ ଜାଣିସାରିଥିଲା ମୁଁ କ’ଣ କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି । ତଥାପି ମୁଁ କହିଲି, ‘ଆମେ କିନ୍ତୁ ସେମିତି ହେବାକୁ ଦେବାନି । ସତ ବୋଲି କିଛି ଥାଏ କି, ଆମେ ନ ଭାବିଲେ? ଆଉ ସେମିତି ଦେଖିଲେ ସତଠୁ ବଡ଼ ସ୍ୱପ୍ନ କିଛି ଅଛି?”