ସେ ଜନ୍ମ ହେବେ ସେମିତି କିଛି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ନଥିଲା । ଢ଼ିଙ୍କିରେ ଚାଉଳ ଚୂନା କୁଟା ହେଉଥିଲା । ବଗିଚାରେ କାମ ଚାଲିଥିଲା । ଗାଈ ଦୁହାଁ ହେଉଥିଲା । ଦହି ମନ୍ଥା ହେଉଥିଲା । ସବୁକିଛି ଥିଲା ନିୟମିତ । ଜନ୍ମ ହେବା ଥିଲା ଗୋଟେ କ୍ରମ । ସେଦିନ ଗୋଧୂଳି ବେଳା ଟିକେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଥିଲା । ସାର୍ଟିଫିକେଟରେ ୧୭ ଫେବୃୟାରୀ ୧୯୫୨ । ବାହାଘର ବେଳେ ଶ୍ୱଶୁର ଯେତେବେଳେ ଜାତକ ସୁଝୁଛି କି ନାହିଁ ଗଣନା କରିବା ପାଇଁ ଜଗଦୀଶଙ୍କୁ ମାଗିଲେ, ଜଗଦୀଶ କହିଲେ, “ଆମର କାହାରି ଜାତକ ନାହିଁ । ତେବେ ମୋ ଜନ୍ମ ସଂଧ୍ୟା ପାଞ୍ଚଟାରେ । ସେଦିନ ଶନିବାର ଥିଲା ଓ ତିଥିରେ ଭୈାମ ଏକାଦଶୀ ପଡୁଥିଲା । ସାର୍ଟିଫିକେଟରେ ୧୭ ଫେବୃୟାରୀ ୧୯୫୨ ମସିହା ।”
ଜ୍ୟୋତିଷ କହିଥିଲେ, ନା, ୧୯୫୨ ମସିହା ୧୭ ଫେବୃୟାରୀରେ ଭୈାମ ଏକାଦଶୀ ପଡିନାହିଁ । ଶନିବାର ମଧ୍ୟ ନୁହଁ । ବରଂ  ୧୯୫୧ ମସିହା ୧୭ ଫେବୃୟାରୀରେ ଭୈାମ ଏକାଦଶୀ ପଡୁଛି ଓ ତାହା ଶନିବାର ହିଁ ଅଛି । ସେଇ ଦିନଠୁ ଜଗଦୀଶ ତାଙ୍କ ଲେଖକୀୟ ବାୟୋଡାଟାରେ ୧୯୫୧ ମସିହା ୧୭ ଫେବୃୟାରୀ ବୋଲି ଲେଖିଥିଲେ ।
ସେ କହୁଥିଲେ ମୁଁ ଶନିବାର ଜନ୍ମ ତ, ଶନିବାର ଜନ୍ମିତ ପିଲାମାନେ ଟିକେ ଅସନା ପୋଚରା ହୁଅନ୍ତି । ସଫାସୁତୁରା ରହି ପାରନ୍ତିନି ଆଦୈା । ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଗୋଡ ଅନ୍ୟ ଗୋଡଠୁଁ ସାମାନ୍ୟ ଛୋଟ ବୋଲି ତାଙ୍କର ଧାରଣା ଥିଲା । ସେ ଏସବୁ କଥା ସେତେବେଳେ କହୁଥିଲେ; ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ପଚାରୁଥିଲି, ଯେ ତୁମର ସବୁ ଭାଇ ଭଉଣୀ ତ ଏତେ ସଫା ସୁତୁରା ତୁମେ କାହିଁକି ଏମିତି ଅଯତ୍ନରେ ରୁହ ? ଅବା ମୁଁ ଯେତେବେଳେ  ପଚାରେ ତମେ କାହିଁକି ଏମିତି ଇଂରାଜୀର କରୋସିଭ୍ ‘ଏ’ ଭଳି ଛିଡା ହୁଅ ବଡ ଅନସ୍ମାର୍ଟ ଲାଗେ । ବଶମ୍ବଦ ପରି  ମନେହୁଏ । ସେ କୁହନ୍ତି ମୋ ଦୁଇ ଗୋଡ ବୋଧହୁଏ ସମାନ ନୁହେଁ । ତାଙ୍କର ସବୁବେଳେ ଗୋଟେ ଧାରଣା ଥିଲା ସେ ଆଦୈା ସୁନ୍ଦର ନୁହନ୍ତି । ସେ ଯେତେବେଳେ ଏକଥା କୁହନ୍ତି ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ଯୁବ ଅବସ୍ଥାର କଥା ମନେପକେଇ ଦିଏ, ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋଛା ଗୋଛା ଚୁଟି, ପତଳା ଡେଙ୍ଗା ଶ୍ୟାମଳ ଯୁବକଟିର ବେଶ୍ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଚେହେରା ଯାହାକୁ ଆମେ ସଂଜୟ ବୋଲି ଜାଣୁଥିଲୁ  । ତା’ ଛଡା  ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଚେହେରାରେ ନଥାଏ, ଥାଏ ହୃଦୟରେ, ଯେଉଁମାନେ ତାଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଛନ୍ତି  ଜାଣିଥିବେ ।
ମୟୁରଭଞ୍ଜ ଜିଲ୍ଲାର ଗୋରୁ ମହିଷାଣୀରେ ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ, ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ହୋଇଥିଲା । ଡାକ୍ତରଖାନାରୁ ଦିନକ ପରେ ଟାଟା  କମ୍ପାନୀର ଲୁହାପଥର ଖଣିର କ୍ୱାର୍ଟରକୁ ସେ ଆସିଥିଲେ । ଅବଶ୍ୟ କ୍ୱାଟର ଗୁଡିକୁ କ୍ୟାମ୍ପ ବୋଲି କୁହାଯାଉଥିଲା । କ୍ୟାମ୍ପ ଏଇଥିପାଇଁ, ଖଣିରୁ ଲୁହାପଥର ସରିଗଲେ କ୍ୟାମ୍ପ୍ ଉଠେଇ ଚାଲିଯିବେ ଖଣି ମାଲିକ୍ । ଜଗଦୀଶ କହୁଥିଲେ ତାଙ୍କର ସେଇ କ୍ୱାର୍ଟରଟିକୁ ସେମାନେ ନିଜ ଘର ବୋଲି ଭାବୁଥିଲେ । ସେ ଘରେ ଗୁହାଳ ଢ଼ିଙ୍କିଶାଳ ଓ ବଗିଚା  ସବୁକିଛି ଥିଲା ।
ଗୋରୁମହିଷାଣୀର ପି.ଏନ୍. ବୋଷ୍ ସ୍କୁଲରେ ଜଗଦୀଶ ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଢ଼ିଥିଲେ । ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ଆଠବର୍ଷ ହୋଇଥିଲା ତାଙ୍କ ସବା