ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ଗପ ଲେଖୁଥିଲେ, କିଛି ବର୍ଷ ହେଲା ଲେଖା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛନ୍ତି I ତାଙ୍କ ସହିତ ମୋର ଦେଖା ହୋଇଗଲା ତାଙ୍କ ଲେଖାଲେଖି ସମ୍ପର୍କରେ ପଚାରିବାରୁ ସେ କହିଲେ, କଣ ଲେଖିବା, କାହିଁପାଇଁ ଲେଖିବା ? ପଢୁଛି କିଏ ?
ଓଡ଼ିଆରେ ଲେଖୁଥିବା କୌଣସି ଲେଖକ ତାଙ୍କ ରୋଜଗାର ପାଇଁ ଲେଖେ ନାହିଁ I ଅଳ୍ପ କେତେଜଣ ଲେଖକଙ୍କୁ ଛାଡିଦେଲେ, ପତ୍ରିକା ସମ୍ପାଦକ ବା ପୁସ୍ତକ ପ୍ରକାଶକ ଲେଖକଙ୍କୁ ପାରିତୋଷିକ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ I ଯେଉଁ କେତେଜଣ ପାରିତୋଷିକ ପାଆନ୍ତି, ତାହା ବଂଚିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ I ଲେଖକ ପାଠକ ପାଇଁ ଲେଖେ, ଯଦି ପାଠକ ନପଢିବେ ଲେଖକର ଲେଖିବାକୁ ଆଗ୍ରହ ଆସିବ ନାହିଁ I ଏହା ସ୍ୱାଭାବିକ କଥା I
ଏହି କଥା ସତ ଯେ ପାଠକଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା କମି କମି ଯାଉଛି I ଜଣେ ପତ୍ରିକା ସମ୍ପାଦକ କହୁଥିଲେ, ଗତ ଦୁଇ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଓଡ଼ିଶାର ବିଭିନ୍ନ ସହରରେ ମାଗାଜିନ ଷ୍ଟଲ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଛି I ନିକଟରେ ଗୋଟିଏ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟର ଓଡ଼ିଆବିଭାଗର ବାର୍ଷିକ ଉତ୍ସବରେ ଗଳ୍ପ ଉପରେ ଆଲୋଚନା ହେଉଥିଲା I ଜଣେ ଅତିଥି ସଭାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀଙ୍କୁ ମଂଚାସୀନ ଗାଳ୍ପିକଙ୍କର କୋଉ ବହି ପଢିଛ ବୋଲି  ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ I ମଂଚାସୀନ ଅତିଥିମାନେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଗାଳ୍ପିକ ଓ ଗାଳ୍ପିକା ଥିଲେ I ଓଡ଼ିଆବିଭାଗର ସ୍ନାତକ ଓ ସ୍ନାତକୋତ୍ତର ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ମଂଚାସୀନ କୌଣସି ଗାଳ୍ପିକ ଓ ଗାଳ୍ପିକାଙ୍କର ଖଣ୍ଡିଏ ବହି କିମ୍ବା ଗପ ପଢିଥିବା କହିପାରିନଥିଲେ I ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ପଢ଼ୁଥିବା ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ଯେତେବେଳେ ପଢ଼ୁନାହାନ୍ତି, ସାଧାରଣ ପାଠକ କଣ ପଢୁଥିବେ ?
ତିରିଶ - ଏକତିରିଶ ବର୍ଷ ତଳେ ଜଣେ ଅଫିସରଙ୍କ ଭୋଜିରେ ମହାପାତ୍ର ବାବୁଙ୍କ ସହିତ ଦେଖାହୋଇଥିଲା I ସେ ଜଣେ ଇଞ୍ଜିନିଅର, କିନ୍ତୁ ସାହିତ୍ୟରେ ତାଙ୍କର ରୁଚି ଥିଲା I ସେ ଇଂରାଜୀ ଓ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରଚୁର ପଢୁଥିଲେ I ମତେ କହିଲେ, ଆପଣଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଗପ ମୁଁ ପଢ଼ିଥିଲି I ସେତେବେଳକୁ ମୋର ଅଳ୍ପ କେତୋଟି ଗଳ୍ପ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା I ମତେ ଖୁସି ଲାଗିଲା I ପଚାରିଲି, ଗପଟି କେମିତି ଲାଗିଲା?