୧୯୯୫-୯୬ର କଥା । ମୁଁ ଜଣେ କଂଗ୍ରେସ ଦଳର ବିଧାୟକଙ୍କ ଘରେ ବସିଥିଲି। ସେ ମୋର ଜଣେ ଘନିଷ୍ଠ  ବନ୍ଧୁଙ୍କର ଦାଦା । ଆମେ ବସି ଗପ କରୁଥିଲୁ । ଦେଖିଲି ସେହି ଘରେ ପଡିଥିବା ଖଟ  ତଳେ ଜାନକୀ ବଲ୍ଳଭ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ   ରଚିତ ରାମାୟଣ ଓ  ମହାଭାରତ ଗଦାହୋଇଛି । ଖୁଡୀଙ୍କୁ ମଜାରେ କହିଲି,  କଣ ଦାଦା ବହି ବେପାର କଲେଣି କି? ଖୁଡୀ କହିଲେ, ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ସେ ତାଙ୍କର ଦୁଇ ଶହ ବହି ନେଇଆସିଛନ୍ତି। ତୁମେ ଦୁଇଟା ନେଇଯାଅ ।  ସେ ରାମାୟଣ ମହାଭାରତର ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡେ ବହି ଦେଲେ। ସେହି ବହି ଏବେ ବି ମୋ ପାଖରେ ଅଛି । ମୁଁ ଓ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ମୋର ଝିଅ ଓ ଝିଆରୀ ସେହି ବହି ପଢି ସାରିଛୁ ।
ଜଣେ ପ୍ରକାଶକଙ୍କ ସହିତ ବସିଥିବା ବେଳେ କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ବିଧାୟକଙ୍କ ଘରେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ବହି ସମ୍ପର୍କରେ କହୁଥିଲି । ପ୍ରକାଶକ କହିଲେ। ପୁସ୍ତକ ଶେଷରେ ପାଠକ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲା ।
ଲେଖକ ଓ ପ୍ରକାଶକ ଅଭିଯୋଗ କରନ୍ତି ଯେ ପାଠକ ସଂଖ୍ଯା କମି ଯାଉଛି । ପଚାଶ ବର୍ଷ ଭିତରେ ପ୍ରକାଶକ ଯେତିକି ବହି ଛାପୁଥିଲେ, ଲୋକ ସଂଖ୍ଯା ବୃଦ୍ଧି ଓ ଶିକ୍ଷାର ପ୍ରସାର ସତ୍ତ୍ବେ ଏବେ ସେତିକି କିମ୍ବା ତା ଠାରୁ କମ ବହି ଛପଯାଉଛି ଏବଂ  ତାହା ମଧ୍ୟ ବଜାରରେ ବିକ୍ରି ହେଇପାରୁ ନାହିଁ । ଏହା ସତ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାରେ ବହି ବିକ୍ରି ହେଉନି । ଓଡିଆ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ଆଦର ହ୍ରାସର କାରଣ ଭିତରୁ ଗୋଟିଏ ହେଲା ଲୋକମାନେ ପିଲାଙ୍କୁ ଇଂରାଜୀ   ମାଧ୍ୟମ ସ୍କୁଲରେ ପଢଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଓଡିଆ ଶିଖୁ ନାହାନ୍ତି । ଓଡିଆ ପଢୁ ନାହାନ୍ତି ।
କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ କଟକ ମଙ୍ଗଳାବାଗର ଜଣେ ପତ୍ରିକା ବ୍ୟବସାୟୀ ପୂଜା ବେଳକୁ ଯେତିକି ପୂଜା ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସଂଖ୍ଯା ଓଡିଆ ପତ୍ରିକା ରଖୁଥିଲେ ତା ଠାରୁ ଅଧିକ ବଙ୍ଗଳା ପତ୍ରିକା ବିକୁଥିଲେ । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲି, କଟକରେ କଣ ଏତେ ବଙ୍ଗାଳୀ ଅଛନ୍ତି ? ଏତେ ଗୁଡିଏ ପତ୍ରିକା ବିକ୍ରି ହେଉଛି ।  ସେ କହିଲେ, କେବଳ ବଙ୍ଗାଳୀ ନୁହନ୍ତି, ଅନେକ ଓଡିଆ ଅଛନ୍ତି, ଯୋଉମାନେ ବଙ୍ଗଳା ପୂଜା ପତ୍ରିକା କିଣନ୍ତି । ବଙ୍ଗଳା ପୂଜା ପତ୍ରିକାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତି ।